Momentjes

Drie keer had ik al een momentje.  Het eerste was toen ik aan de Rijn stond. Wetend dat een flink deel van de route door Duitsland langs de Rijn zou lopen, had ik besloten eindelijk eens het pontje bij Millingen te nemen. Op een of andere manier heeft dit pontje altijd een grote aantrekkingskracht op mij gehad. Maar steeds bleek het niet in de route te passen. Tot vandaag.  Daar stond ik dan. Het was flink heet en ik was net te laat zodat ik het bootje zag wegvaren en het best even duurde voordat ik aan de beurt was. Zo werd een momentje uiteindelijk nog een heel moment.

Het tweede momentje heb ik door eigen toedoen flink op kunnen rekken. Dit was het moment dat ik De Beschreven Route zou bereiken. Je verwacht dat er op dat punt een bescheiden maar plechtig comité je op staat te wachten. Na een korte verwelkoming spreekt de voorzitter van het comité een kort woord waarin je een goede reis en een behouden aankomst wordt toegewenst. Dit blijkt dus niet waar. Mijn weg kruiste een andere weg en ik had dus drie keuzes. Er vanuit gaande dat ik niet terug wilde. Hier, op dit punt heb ik dus twee keer fout gereden!

Het laatste moment was toen ik vanmorgen de Duitse grens kruiste. Op zich is dit een kleine stap. Maar aangezien vanaf dit punt communicatie met het thuisfront slechts beperkt mogelijk is tenzij je er flink geld tegen aan smijt, is het grens overschrijden toch een momentje. Gelukkig werd ik blij verrast door een bord met de hilarische tekst dat de sleutel van het hek, wat de weg grotendeels versperde, bij de gemeente opgehaald kan worden. Mijn fiets kon er ruim langs en ik fietste Duitsland in terwijl ik speurde naar witte en zwarte zwanen.