Appeltje

Jullie denken nu natuurlijk dat ik ga opscheppen over de heuvels die ik beklommen heb en de kilometers die ik daar bij gemaakt heb.

Niets is minder waar. 

Ik wil me even concentreren op lijf en leden van de veelfietser. In mijn geval kan ik geen stoere verhalen doen over getrotseerde zadelpijn en de daarbij behorende pusserige aandoeningen. Mijn ongemakken beperken zich tot polsen en vingers. De eerste hebben veel behoefte aan afwisseling zodat de tweede niet gaan tintelen.

Maar een ernstiger aspect van mijn fysiek is mijn maag. Nu ik weer in wat  geaccidenteerder terrein begeef, gaat dit deel van mijn gestel zich meer roeren. 

Dat gaat ongeveer zo. Hij, mijn maag dus, merkt achteloos op: 'Volgens mij hebben we nog een appeltje in de tas.' Waarop ik reageer: 'Appeltje, appeltje, je hebt net nog drie boterhammen op. Bovendien heb je gisteren al alle appeltjes opgegeten.' Het gemene van mijn maag is dat als hij zijn zin niet krijgt, hij samenzweert met knieën en rug. Mijn knieën beginnen te knikken en in de kortste keren staat mijn rug vol zweet.

Dit is een strijd die ik niet kan winnen. Daar gaat m'n laatste appeltje. En nu maar hopen dat hij zich voorlopig rustig houdt. Mijn brood is ook al op.