In de goot

De weg vinden terwijl je een rivier volgt lijkt een eitje.Je zorgt dat je de rivier steeds aan dezelfde kant houdt. Dus als je zoals ik de Rijn stroomopwaarts volgt naar het zuiden en je aan de westkant fietst, dan heb je de rivier steeds links.

Toen ik op een ochtend op weg ging wilde ik zo snel mogelijk weer op het pad rijden met de Rijn naast me. Ik nam een afslag te vroeg. Al meteen twijfelde ik, maar aangezien ik op een keurig fietspad reed langs het water kon er niets fout.

Totdat het fietspad ophield en overging in een paadje. Hier wordt ik dan koppig en eigenwijs. Alles klopt toch; wat kan er fout gaan? Ik besloot door te gaan. Het paadje werd een spoor. Maar ik hobbelde verder. Rechts naast mij was inmiddels een minstens drie meter hoge muur met daar boven ergens een drukke racebaan. Links kabbelde de Rijn.

Na geruime tijd voortgeworsteld te hebben door hoog gras waarin ook geen spoor meer te bekennen was, was er eindelijk een poortje of liever gezegd een soort goot onder de weg. Met op de muur gekalkt: 'Zum Radweg'. Kijk, aan zulke grundlichheit kan de ANWB nog een puntje aan zuigen.Gelukkig was de rat inderdaad net weg en waadde ik met fiets en al door het water in het tunneltje.

Het tunneltje kwam uit bij een twee meter hoge muur met een hek. Dat is fijn als als je veertig kilo aan je fiets hebt hangen.Uiteindelijk is het gelukt om met het hele spul op het fietspad te geraken. Waarbij de conclusie moet zijn dat route maken ook een vak is. En daar zullen we niet te licht over denken.